Türkiye İdman Cemiyetleri ittifakının kurulması ve Türk Sporunun bu ilk
örgütünün tüm Anadolu'ya yayılması, Trabzon'da da etkisini göstermişti. Bu etki
sonucu yeni yeni kulüpler kurulmaya başlandı. İdmanocağı, İdmangücü,
Necmiati'den sonra Trabzon Lisesi bünyesinde Lise adını taşıyan yeni bir kulübün
kurulmasıyla kulüp sayısı 4 olmuştu. 1923 yılından sonra Trabzon'da İdmanocağı
ve İdmangücü arasında büyük bir rekabet başlamıştı. Bu öyle bir rekabetti ki
İstanbuldaki Galatasaray- Fenerbahçe rekabetine benziyordu. Hatta zaman zaman
onu bastırdığı bile oluyordu. Trabzon sanki Ocaklılar, Güçlüler diye ikiye
ayrılmıştı. Trabzon'da futbolun bu iki takım arasındaki rekabetten yüceldiği
söylenebilir. Rekabet zamanla öylesine büyük boyutlara vardı ki Trabzon'un
Türkiye liglerinde geç temsil edilmesine bile sebep oldu. Ne var ki iki kulüp
arasındaki çekişme şehrin futbolundaki kaliteyi de her geçen gün arttıran faktör
olduğu göz ardi edilemez.
1923 yılında Trabzon'da ilk resmi lig maçları
oynanmaya başlandı. İlk sezon İdmanocağı şampiyon olmuştu. Bunu 1923-24,1924-25
sezonlarında Lise takımının arka arkaya şampiyonlukları izledi. 1925 sezonunda
yine İdmanocağı şampiyon olurken, 1929 yılına kadar da önce Lise, arkasından
Muallim Mektebi daha sonra da Ticaret Lisesi takımları mutlu sona ulaştılar.
İdmanocağı ile İdmangücü arasındaki büyük rekabet 1930'dan sonra had
safhaya ulaştı. 1929-30'dan sonra 5 kez arka arkaya İdmanocağı'nın şampiyon
olmasından sonra 1934-35 sezonundan itibaren İdmangücü takımı tam 7 yıl arka
arkaya şampiyon olarak bu iki takım arasındaki rekabeti büsbütün
alevlendirmişti.
1940'lı yıllarda Trabzon futbolundaki güç lise
takımlarına geçmişti. Tam 6 kez arka arkaya şampiyonluğu kazanması da bunu
gösteriyordu. Bu aralar dikkat çeken bir hususta Trabzon'daki bütün futbol
yıldızlarının Lise takımlarından yetişmiş olmalarıydı. Özellikle Trabzon Lisesi
bir futbolcu kaynağı olmuştu. 1947-48 sezonundan itibaren şampiyonluk yine
İdmanocağı ile İdmangücü arasında el değiştiriyordu. Bu arada Necmiati de iki
sezon şampiyon olarak Trabzon futbolunda söz sahibi oldu. Bu arada Trabzon'da
yeni yeni kulüpler de kuruluyordu. 1938'de kurulan Doğan Gençlik, 1941 yılında
Akçaabat Lisesinde kurulan Akçaabat Gençlik (Bugünkü Sebatspor), 1950 yılında
Sürmene ilçesinde kurulan Sürmene Gençlik, 1952 yılında ayni ilçede kurulan
Zafer Gençlik, 1953 yılında kurulan Yolspor 1955 yılında kurulan Yalıspor bu
takımların başında geliyordu.
1930'lu yıllarda başlayan İdmanocağı,
İdmangücü rekabeti 1940'lı, 1950'li, 1960'lı yıllarda olanca şiddetiyle devam
ediyordu. Bu gitgide rekabetten öte boyutlara varmaktaydı. Ocaklı ve Güçlü olmak
Trabzon'da adeta bir spor mezhebi haline gelmişti. En kötü sezonlarda bile
rekabetlerinden hiç bir şey kaybetmiyorlardı.
Trabzon öylesine ikiye
ayrılmıştı ki Ocaklılar Sari Kırmızı diye İstanbul'daki Galatasaray'ı
İdmangüçlülerse Yeşil Beyaz renklerine rağmen Fenerbahçe'yi destekliyorlardı.
Rekabet bir de bu sekliyle alevlenmişti. Bu arada renkleri Sarı Lacivert olan
Necmiati bile bu rekabetin dışında kalmıştı. Aslında bu büyük rekabetten en
karlı Trabzon futbolu çıkıyordu. Öncelikle şehirde futbol tutkusu körüklenmişti.
Bu büyük rekabetten doğan büyük iddia Trabzon'da büyük yıldızların çıkmasına
neden olmuştur. Ancak, Trabzon insanının alın yazısı olan gurbetçilik 1930'lu
yıllarda Trabzon'daki futbol yıldızlarının kaderine tesir etmişti. Pek çoğu
yüksek öğrenim uğruna ana kucaklarını baba ocaklarını terk etmek zorunda
kaldılar. Gittikleri İstanbul ve Ankara'da sürdürdükleri futbol yaşamlarında
gerçekten büyük yıldız oldular. Bir Hasan Polat ve kardeşi Ali Polat Ankara
Gençlerbirliği'nde , bir Selim Satıroğlu, Ahmet Karlıklı Galatasaray'da bir Taka
Naci, Zekeriya Bali Fenerbahçe'de, Nazmi Bilge Beşiktaş'ta yıldız futbolcu
oluverdiler.
1962-63 sezonunda tüm yurtta bir İl takımı kurulması
öngörülmüştü. Zamanın Futbol Federasyonu Başkanı Orhan Şeref Apak, Türkiye
liglerini güçlendirmek ve tüm yurda yaymak amacıyla bir seferberlik başlatmıştı.
Her ilde bir futbol takımı kurup Türkiye liglerinde yer alması seferberliği
büyük bir hızla devam ediyordu. Trabzon elbette ki bunun dışında kalamazdı.
Yalnız bir İl Kulübü kurulmasının en zor olan illerin başında kuşkusuz Trabzon
gelmekteydi. İdmanocağı, İdmangücü rekabeti Trabzon futboluna öylesine hakimdi
ki bu iki kulübün bir çatı altında toplanmasına imkan yoktu. Nitekim böyle bir
girişimde bulunmak isteyen bir avuç idealistin daha ilk çalışmalarında bunun
imkansız olduğu gerçeği bir kez daha anlaşılmıştı.
Tüm Trabzonlular,
Trabzonspor adıyla bir kulübün kurulmasını yürekten arzuluyorlar, ancak bu işi
bir türlü gerçekleştirememenin ezikliğini yaşıyorlardı. Yetkililerinde araya
girmesi, sonucu pek değiştirmiyordu Ocaklılar da, Güçlüler de yeni kurulacak
kulüpte kendi isimlerinin, hatta renklerinin hakim olmasını istiyorlardı ve bu
konuda en ufak bir fedakarlıkta bulunmuyorlardı. Her gün, her akşam toplantı
üstüne toplantı yapılıyordu. Bazen tam bir anlaşma zemini ortaya çıkıyor ama
yine en ufak bir ayrıntı her şeyi berbat ediyordu. Havaya silahlar atılıyor,
karakollara, hatta mahkemelere kadar uzanan olaylara rastlanıyordu. Öte yandan
Futbol Federasyonunun il kulüpleri için tanıdığı sürenin de sonu yaklaşıyordu.
21 Haziran 1966 tarihinde İdmanocağı, Martıspor ve Yıldızspor'un da
katılımı ile sarı Kırmızı renkler altında Türkiye 2. Ligine alındı. Ancak, resmi
bir yazının süresi içinde ilgili yere tebliğ edilmediği için İdmanocağı'nın
İkinci ligde oynaması durduruldu. Bu tarihten yaklaşık bir ay sonra 20 Temmuz
1966'da bu kez İdmangücü, Karadenizgücü, Martıspor ve Yolspor'un katılmasıyla
Trabzonspor Kırmızı-Beyaz renklerle kuruldu. Ne var ki İdmanocağı buna karşı
çıktı. Danıştay'da açtığı dava ile yürütmeyi durdurma kararı alınınca ortalık
yine karıştı. Trabzon'daki gergin durum üzerine araya Zamanın Beden Terbiyesi
Genel Müdürü Ulvi Yenal girdi. Ulvi Yenal, İdmanocağı ve İdmangücü'nün
birleşmemeleri halinde iki kulübünde Türkiye 2. Ligine alınmayacağını bildirdi.
Bu durum Trabzon'da ve her iki kulüp çevresinde "Sok" etkisi yaratmıştı.
Birleşmeleri büyük sorun olan bu iki kulübün, birleşmemeleri halinde Trabzon
Türkiye liglerinde temsil edilemeyecekti. Trabzon'daki geceli gündüzlü yapılan
ve büyük tartışmalara neden olan toplantılar sonunda 2 Ağustos 1967 günü
İdmanocağı ile İdmangücü birleşmesi gerçekleşti ve Trabzonspor; İdmanocağı,
İdmangücü, Karadenizgücü ve Martıspor'un birleşmesi ile ortaya çıktı.
Artık bütün resmi işlemler tamamlandıktan sonra sıra gelmişti
Trabzonspor'un renklerine. Renk bulmak öyle kolay olmadı. Trabzon'da uzun yıllar
süren İdmanocağı-İdmangücü rekabetinde Sari-Kırmızı ve Yeşil-Beyaz renkler
hakimdi. Trabzonspor'un renkleri bu renklerin dışında olmalıydı. Trabzon'u ve
Karadeniz'i simgeleyen renkler aranıyordu. Bu konuda yarışma açılması da gündeme
geldi ancak sonra vazgeçildi. Renk için geceli gündüzlü toplantılar
düzenleniyordu. Dört toplantıdan sonuç alınamamıştı. Beşinci toplantıda her şey
bitecekti. Artık taraftarın da sabrı kalmamıştı. Dönemin Federasyon Başkanı
Orhan Şeref Apak sorunu çözmeye çalışırken Federasyon Genel Müdürü Ulvi Yenal'ın
makamında toplanan taraflar iki kulübün renklerinden farklı bir rengin seçilmesi
üzerinde yoğun tartışmalar gerçekleştirirler. Yaşanan gelişme üzerine sabrı
taşan Yenal iki kulübün temsilcilerinden birer renk seçmesini talep eder.
Böylelikle İdmanocağı grubu "koyu bordo", İdmangücü ise "açık mavi" üzerinde
görüş bildirir. Sonuçta Trabzonspor'u kuran iki köklü kulüp renk konusunu
"BORDO-MAVİ" diye karara bağlarlar. Böylece bir haftadır şehirde süren renk
kavgası sona erer ve Trabzonspor Bordo-Mavi renklerine kavuşur.
Anasayfa 
