BEN BİR PALYAÇOYUM
Kimse saygı göstermez bana, dönüp de ne hissettiğimi görmeye çalışmaz.
Ben onları mutlu etmeye çalışırım, onlar korkar benden, nefret eder
bazısı. Ne halde olduğumu düşünmezler, üstüme başıma bakıp da derdim
yok sanırlar. Hâlbuki birçoğundan büyüktür derdim. İnsanca dertlerimin
üstüne eklenir palyaço olmanın zorla hissettirilen rahatsızlığı. Hiç
düşünmezler ki herkesten farklı, tuhaf bir kıyafet giyseler nasıl utana
sıkıla yürüyeceklerini, yanlarından geçen her insanın haklarında ne
düşündüğü konusunda kafa yoracaklarını, kötü davranırlar bana o an
onlardan ayrıldığım için, farklı hem de aşırı farklı olduğum için.
Aslında bana karşı tahammülsüzlüklerinin sebebini biliyorum, ben
onların acılarını, telaşlarını halının altına süpürmeye çalışıyorum,
mutlu edemiyorum, unutturuyorum. Bu yüzden de kandırdığımı düşünüyorlar
onları, kinleniyorlar, benden nefret ediyorlar. Kötü bir niyetim varmış
gibi…
Elimden birçok iş gelir aslında ama ben palyaço olmak istedim, çocukken
palyaçoların mutluluğuna imrenirdim. Palyaço olduğumda anladım ki,
mutlu etmeye çalışmak mutlu olmayı gerektirmiyor. Oldukça mutlu
başladım işime, ilk karşılaştığım çocuk parmağını uzatıp, beni
göstererek ağlayana kadar her şey çok güzeldi. O an umutlarım kırıldı
diyebilirim. Zaten sonra da mesleğimin en kötü yanlarıyla karşılaştım.
Arkadaşlarım, karım, annem, babam bile bana eskisi kadar saygı
duymuyordu, çaktırmamaya çalışıyorlardı ama fark etmek güç değildi.
Benden hep bir “şaklabanlık” bekliyorlardı. Kazancım da pekiyi değildi,
karım terk etti beni en önce, arkadaşlarım uzaklaştı, annemle babam da
ölünce yalnız kaldım, bir tek oğlum var yanımda. Onun için çalışmam,
para kazanmam gerek. Çocuklar korkup ağladığından, büyükler nefret
ettiğindendir belki, pek fazla iş bulamıyorum. Ona hak ettiklerini
nasıl verebilirim? Benim yanımda eğleniyor, mutlu. Bir tek onu mutlu
edebiliyorum sanırım. Arkadaşlarından saklıyor mesleğimi, ben istedim
bunu yapmasını, benim kocaman, sözde kişiliği oturmuş arkadaşlarım,
karım beni terk ederken çocuğumun arkadaşları ona neler yapar. “Sakla”
dedim zor da olsa kabul etti, “ben babamdan utanmıyorum ki” dedi, gurur
duydum. Ne güzel bir çocuk oldu dedim, ne kadar karakterli… “Söyleme
sen yine de” dedim, “herkes senin gibi değil…”
İnsanlar bana önyargıyla yaklaşa dursunlar büyük çoğunluğunun aynı
medeni cesareti gösteremeyeceğinden eminim ben. Onlar makyajımla dalga
geçer alay eder, benimse ağzımdan kan damlar. Saçım bana ait değil,
burnum bana ait değil. Sahteyim, sahtekârım, insanları kandırıyorum.
Kötü bir şey için değil ama onlar kandırılmaktan hoşlanmıyor. Gülmeyi
unutmuşlar, güldüremiyorum, izin vermiyorlar ki işimi yapayım. İzin
verseler onlarda mutlu olacak, o zaman yüzüm gerçekten gülecek, işte
ben bu yüzden palyaço oldum diyebileceğim. Ama bıkmışlar kanmaktan,
kahkahaya bile kanmıyorlar artık.
Bunları neden mi düşündüm durup dururken? Neden mi karşı çıktım
mesleğimin mizacına? Benim gibi bir şeyler gördüm demin, bir sirk
afişi, yanında bir filmin rengârenk afişi… Yalnız olmadığımı hissettim,
renkli, mutlu görünüp aslında öyle olmayan tek sahtekâr ben değilim
diye düşündüm. Bir başıma olmadığımı düşünmek rahatlattı beni. Sirkin
gişesini buldum, bir bilet aldım, tek başıma girip diğer insanlar gibi
sade ama eğlenmeye hazır bir şekilde oturdum yerime. Sırf sirkteki
herkese en çok da palyaçolara destek olayım diye kahkahalarla güldüm,
yanımdaki şımarık, ergenlikle boğuşan kıza inat. Hak ettikleri ve tek
istedikleri şeyi verdim onlara. Şimdi kendi gösterime gelecek bir
palyaço bekliyorum, bana gülünmesini anımsatacak bir palyaçoyu. Çünkü
kesinlikle biliyorum ki bir palyaçoya gülmeyi anımsatacak olan bir
çocuk değil, yine bir palyaço olacak.
sevgi karaca
Anasayfa 
